Bart Herman: "Ik ga dood aan jou" en het leven daarna
11.09.2025
Al meer dan dertig jaar reist Bart Herman langs de Vlaamse podia met liedjes die verhalen vertellen en verhalen die liedjes worden. Voor het eerst staat hij in Capitole Gent, een langgekoesterde droom die uitkomt. In een openhartig gesprek blikt de zanger terug op zijn indrukwekkende carrière vol reizen, muziek en persoonlijke overwinningen, en vertelt hij waarom zijn grootste hit nog altijd even relevant is
Wat maakt het speciaal voor jou om in Capitole Gent te spelen?
Bart Herman: “Het is een van de enige grote zalen in Vlaanderen waar ik nog nooit gespeeld heb. Dus ik vond het super dat het voorstel kwam om hier te spelen. Het is echt een eer en voor mij heel speciaal. Als twintiger was mijn grote droom om ooit in Kursaal Oostende te spelen. Ondertussen heb ik daar al vijf keer opgetreden, net als in alle andere casino’s aan de kust. Maar er bleven nog een paar dromen over, en Capitole Gent was er een van.”
Je bent ondertussen dertig jaar bezig. Waar begon het voor jou?
“Mijn muzikale carrière begint letterlijk in de wieg. Om het met Obelix te zeggen: ‘ik ben in de ketel met muzikale toverdrank gevallen’. Mijn vader, grootvader en overgrootvader waren allemaal muzikanten. Voor ik het zelf besefte, was muziek er gewoon. Zoals iemand die op een boerderij opgroeit tussen de dieren. Bij ons was er altijd muziek. Ik was altijd aan het zingen. Na mijn legerdienst besloot ik om er mijn beroep van te maken. Ik ben gaan werken op cruiseschepen in de Caraïben, een jaar lang. In 1993 heb ik dan meegedaan aan Eurosong met ‘Ik ga dood aan jou’. Dat heeft mijn carrière bepaald.”
Wat mogen we verwachten van je komende theatershow?
“Ik breng een volledig nieuwe show. Zoals de meeste theatershows die ik maak, is die heel verhalend en muzikaal. Zeker in Capitole Gent wil ik zoveel mogelijk liedjes brengen die iedereen kent. Er zullen zelfs wat Engelse nummers bij zijn, want van mijn vijftiende tot mijn dertigste zong ik in het Engels. De show wordt een combinatie van luisterliedjes en ambiance.”
Vanwaar komt de naam ‘Van Reizen, Roezen en Rozen’?
“Dat is eigenlijk een samenvatting van mijn muzikale carrière. Ik heb veel rondgereisd, en veel verhuisd – dat is ook een soort reizen. Al die periodes waren inspiratie voor mijn liedjes. En ‘roezen’ in de titel is gewoon het meervoud van ‘roes’. Ik heb een aantal roesperiodes gehad, geen drugs, maar wel een zware alcoholverslaving. Sinds 2007 ben ik volledig gestopt, al achttien jaar nu. Dat was ook de periode waarin ik het meest bekend was in Vlaanderen. Daar wil ik niet over zwijgen, dat zit ook in de show. Een andere ‘roes’ is mijn suikerverslaving: sinds ik niet meer drink, snoep ik.”
En de ‘rozen’?
“Ik hou van bloemen en de natuur. Maar het slaat ook op mijn liedje ‘Gele Rozen’, bijna even bekend als ‘Ik ga dood aan jou’. Dat nummer is nooit als single uitgebracht, maar is vanzelf groot geworden. Er is geen enkel optreden waar ik dat niet speel.”
Je verwijst net naar ‘Ik ga dood aan jou’. Word je dat liedje nooit beu?
“Nee, men vraagt mij dat dikwijls. Dat liedje hebben we met drie aan de piano geschreven, speciaal voor Eurosong. Het mocht maar drie minuten duren, met een mooie spanningsboog. De zin ‘Ik ga dood aan jou’ kwam van Johan Boonen, een toneelschrijver. Dat werd toen niet echt gezegd in het Nederlands, maar ik vond dat net goed. En nu is dat zelfs een uitspraak geworden. Het nummer staat nog altijd als een huis. Daarom blijft het ook leuk om te zingen.”
Je hebt Germaanse gestudeerd. Heeft dat invloed op hoe je schrijft?
“Absoluut. In het begin durfde ik niet in het Nederlands schrijven. Tot mijn producer – een Franstalige die geen woord Nederlands sprak – zei dat als ik in het Nederlands wilde zingen ik dan wel zelf de liedjestekst moest schrijven. Zo is dat begonnen. Mijn studies hebben me wel geholpen: ritme, metrum, klanken, stijlfiguren… Ik zorg dat teksten mooi op muziek passen, zonder gefoefel met lettergrepen.”
Wat komt er bij jou eerst: de tekst of de melodie?
“Tot dit jaar altijd eerst de melodie. Ik maak iets moois op gitaar of piano, laat dat liggen en vind er dan een thema en tekst bij. Maar nu doe ik het soms omgekeerd. Omdat ik mezelf niet wil herhalen, schrijf ik soms eerst een tekst op mijn telefoon en maak daar dan muziek bij. Dat is nieuw voor mij. Voor mijn volgende plaat gaan bijna alle nummers zo zijn. Het is eigenlijk makkelijker, een tekst vraagt veel werk, muziek maken gaat dan vlotter. (Lacht)”
Waar ben je het meest trots op in je carrière?
“Misschien wel dat ik nooit toegevingen heb gedaan. Alles is organisch verlopen. Ik ben ontdekt in een café door een Franstalige impresario. In de jaren tachtig was er geen interesse in lokaal talent. Die mens heeft dat toch gedaan, en daar ben ik hem dankbaar voor. Vlaanderen kende mij totaal niet, tot ‘Ik ga dood aan jou’. Ik heb nooit iets geforceerd. Ook de platenfirma liet me mijn eigen weg gaan.”
Zijn er nog dromen of wensen die je wil vervullen?
“Spelen in het Capitole Gent is er een van. Wat ik nu het liefste wil, is blijven doen wat ik doe tot het fysiek niet meer kan. Zolang ik gezond blijf, wil ik blijven spelen in mooie zalen, zonder druk. Ik hoef geen hits meer te scoren. Misschien ooit meewerken aan de muziek of score van een serie of film, dat zou ik wel tof vinden.”
Welke raad zou je aan de 30 jaar jongere Bart Herman geven?
“Zoek de juiste mensen om je heen en doe vooral je eigen ding. Probeer niet iemand anders te kopiëren. Weet wat je het beste kan en probeer de beste te zijn in wat je kiest, en omring je met mensen die het goed met je menen.”
Met zijn nieuwe show ‘Van Reizen, Roezen en Rozen’ bewijst Bart Herman dat zijn verhaal nog lang niet uitverteld is. Tussen de luisterliedjes, de lach en de traan bouwt hij verder aan een muzikale erfenis die hij met liefde op het podium deelt. En zoals hij zelf zegt: “Café Capitole Gent is open. Iedereen welkom.” Afspraak op zondag 26 april 2026.
